Van Stoof & Staf tot nu

Ofwel bij de geleidelijke ontwikkeling van Doorzaam. In een animatie lieten we zien hoe het ooit begon als Stoof en Staf, bijna 20 jaar geleden, toen de vakbonden en werkgeversverenigingen de noodzaak inzagen van het gedachtegoed waar we voor staan.

“Iedere uitzendkracht vitaal, veilig en vaardig aan het werk. Nu en in de toekomst”.

Dat is waar we in geloven.

Het congres stond in het teken van 5 jaar Doorzaam. We toonden een video van een drietal uitzendkrachten die het aandurfden om op beeld te vertellen hoe wij als Doorzaam een verschil in hun leven hebben kunnen maken. We stonden stil bij hen waar we het voor doen.

En waar jullie het voor doen. Want in mijn openingswoord gaf ik ook al aan: zonder jullie was het ons niet gelukt. We hebben elkaar hierin nodig. We hebben over de afgelopen jaren veel bereikt: meer dan 60.000 uitzendkrachten en 400 uitzendorganisaties. Dat is enorm veel, en tegelijkertijd niet ook genoeg. En daarom gaan we door. Blijven we evolueren ofwel geleidelijk ontwikkelen.

Evolutie

Om te evolueren is het nodig dat we ons kunnen aanpassen. Het is immers niet de sterkste of meest intelligentste die overleeft, maar diegene die zich het best weet aan te passen. We gunnen dat natuurlijk iedereen en hadden daarom twee heel verschillende sprekers uitgenodigd om de zaal hierin mee te nemen. De filosoof Lammert Kamphuis wees ons op het belang en nut van blijven spelen. Dat we dan zoveel verder komen dan we denken. Graag nodig ik je in het verlengde hiervan uit om dan eens te beginnen met ons gloednieuwe Doorzaamspel. Waarin je spelenderwijs ontdekt hoe je de duurzame inzetbaarheid van jouw uitzendkrachten kunt vergroten.

Ook benoemde Lammert dat het nodig was om soms meer Kairos tijd de omarmen. De tijd die daadwerkelijk nodig is voor iets. Niet alleen de Chronos tijd, de tijd die ergens voor staat zoals opgelegde targets en KPI’s, alhoewel die natuurlijk soms ook nodig is. Het deed me denken aan het omarmen van gebeurtenistijd, de tijd die er nodig is, waar ik over schreef in mijn column in januari. 

Als je het dan hebt over het je laten denken aan iets dan heb ik ook wel van die momenten dat je denkt: “Hé valt me dit nu op omdat ik onlangs heb geleerd wat het was”. Of: “is het iets wat ik “moet” leren en word ik er daardoor steeds naartoe geleid?”. Lammert noemde Kintsugi tijdens ons congres. Ofwel de Japanse kunst van het repareren van gebroken keramiek met goudlak. Het benadrukt de schoonheid van imperfectie en vergankelijkheid.

Toevallig, of dus niet, vertelde een vriendin me dat haar broer haar een Kintsugi reparatiekit cadeau had gedaan. En prompt las ik het weekend in het nieuwe boek van Adam Grant, een organisatie psycholoog die ik graag volg. Hij koppelde de filosofie aan het niet nastreven van perfectie maar het nastreven van het beste. Niet per se naar het beste dat gewenst wordt door de maatschappij om ons heen, maar het beste dat je zelf kunt bereiken. En elkaar daarin steunen en aanmoedigen.

Achter de mensen blijven staan die het moeilijk hebben

En dat laatste trof mij ook in het verhaal van onze tweede spreker, Flamenco-zangeres Luna Zegers. Zij nam de zaal mee in haar verhaal over veerkracht en doorzettingsvermogen. Door middel van zang en tekst onder begeleiding van prachtig gitaarspel van Vicente Santiago. Zij deed een oproep aan de zaal om juist achter mensen te blijven staan die het moeilijk hebben, of die even niet de kracht in zichzelf kunnen vinden. Juist dan ruggensteun en richting bieden. Dat had ze zelf ervaren en dit gunt ze ook anderen. Even stil staan bij de ander.

En daarover gesproken, stil staan bij de ander. We hadden om al onze genodigden eens extra te bedanken voor de samenwerking, de Complimentenmakers uitgenodigd. Deze dames en heren liepen in spraakmakende outfits rond tijdens de borrel en toverden de meest mooie en treffende complimenten uit hun pen. Het deed mij veel dat het velen van onze gasten zo raakte.

Als ik het zo teruglees dan is het antwoord op geleidelijk ontwikkelen wellicht wel om juist stil te blijven staan, de tijd te nemen die nodig is. Om dat te bereiken wat je wil, een compliment aan iemand te geven of een persoon verder te bewegen, te steunen. Stil te staan bij dat wat is. En dan weer geleidelijk verder ontwikkelen. Net zolang tot elke uitzendkracht veilig, vitaal en vaardig aan het werk is. Nu en in de toekomst!

Het jubileumcongres is prachtig in beeld gebracht door Krab. Kijk hem hier!